UvA

Klaagster is vanuit Somalië naar Italië gevlucht. Ze stelt slachtoffer te zijn van verkrachtingen en te vrezen voor eerwraak. In Italië wordt haar asiel verleend, maar zij reist na een verblijf van acht maanden door naar Nederland. Nederland vraagt Italië om klaagster terug te nemen op basis van de Dublinverordening. Italië accepteert dat verzoek. De Afdeling Bestuursrechtspraak verwerpt het tegen de overdracht ingestelde beroep. Gedurende de procedure in Nederland bevalt klaagster van een zoon en een dochter. Klaagster stelt bij het Hof dat Italië haar en haar kinderen uit zal zetten naar Somalië en dat haar in Italië geen opvang zal worden geboden waardoor ze gedwongen wordt met haar kinderen op straat te leven. Op verzoek van klaagster vaardigt het Hof een interimmaatregel uit tegen de overdracht aan Italië.

Het Hof overweegt dat, anders dan in M.S.S. t. Griekenland en België (EHRM 21 januari 2011 (GK), nr. 30696/09, «EHRC» 2011/42 m.nt. Woltjer, «JV» 2011/68, m.nt. Battjes), aan klaagster opvang is verleend voorafgaand aan haar vertrek naar Nederland en dat haar in Italië asiel is verleend. Het eerdere verblijf in Italië levert geen schending van art. 3 EVRM op. Hoewel uit verschillende rapporten blijkt dat de opvangcondities in Italië zekere gebreken vertonen, zijn deze gebreken niet systematisch. Er zijn geen aanwijzingen dat klaagster geen beroep op bijstand kan doen nadat zij aan Italië zal zijn overgedragen. De Nederlandse rechters hebben de klachten van klaagster onder art. 3 EVRM onderzocht en zo een effectief rechtsmiddel geboden. De klachten tegen Italië onder art. 3 EVRM en tegen Nederland onder art. 3 en 13 EVRM zijn kennelijk ongegrond.