UvA

K, opgericht door onder meer ABN AMRO, heeft in 2000 een bod uitgebracht op de aandelen van A en B, twee zogenoemde dakpanfondsen waarin middellijk of onmiddellijk aandelen C werden gehouden. Het bod betreft omwisseling aandelen A en B in aandelen C tegen ca. 96,15 % van de intrinsieke waarde. A zal na de omwisseling door juridische fusie opgaan in B en B zal vervolgens worden opgenomen in de fiscale eenheid ABN AMRO, of gaan fungeren als beleggingsmaatschappij voor andere aandeelhouders. In verband met de overname heeft ABN AMRO een ruling met de Belastingdienst gesloten. Op grond van die ruling heeft K een bedrag ter grootte van ca. 3,35 % van de intrinsieke waarde van de bij A en B in bezit zijnde aandelen C betaald aan de Staat. In de ruling en in het biedingsbericht is vermeld dat de afdracht van dat bedrag niet wordt geacht dividendbelasting te zijn in de zin van de Wet div. bel. 1965. Belanghebbende, die in 2000 haar certificaten van aandelen A en scrips van aandelen B met K heeft geruild tegen aandelen C, is van mening dat de door K betaalde som heeft gestrekt tot afdracht van dividendbelasting en dat K die dividendbelasting van haar heeft ingehouden. Uitgaande van die veronderstellingen heeft belanghebbende bezwaar gemaakt tegen die (veronderstelde) inhouding.
HR: De ruling en het biedingsbericht laten geen andere conclusie toe dan dat K de betaling niet heeft willen doen strekken tot het afdragen van dividendbelasting en dat de Belastingdienst dit ook niet anders kan hebben begrepen. Aan het door belanghebbende gemaakte bezwaar lag dus een onjuiste veronderstelling ten grondslag. Het bezwaar was derhalve ongegrond (en niet, zoals het Hof ten onrechte heeft geoordeeld, niet-ontvankelijk).