UvA

Dit artikel analyseert de rol van uitzendarbeid binnen de publieke arbeidsbemiddeling.
Arbeidsbemiddeling is primair een publieke taak,
die kan worden verantwoord uit een besparing op uitkeringslasten, het
bieden van (gelijke) kansen op werk en externe effecten die voortkomen
uit een betere aansluiting tussen arbeidsvraag en arbeidsaanbod.
Uitzendbureaus richten zich op bemiddeling naar tijdelijke en flexibele
arbeid, waarmee winst is te behalen. Uitzendbedrijven verbeteren zo
de allocatie en participatie op de arbeidsmarkt, maar brengen ook het
risico van een tweedeling op de arbeidsmarkt met zich mee. In de
praktijk leidt de relatief snelle werkhervatting via uitzendarbeid tot een
besparing op uitkeringslasten en blijkt de doorstroom vanuit uitzendbanen
naar reguliere arbeid groter dan het gevaar van insluiting op
een secundaire arbeidsmarkt van uitzendbanen. De publieke arbeidsbemiddeling
kan zo voordeel halen uit het ‘instrument’ uitzendarbeid.
Een grotere rol van uitzendbureaus bij de re-integratie van moeilijk
bemiddelbare werklozen lijkt echter minder voor de hand te liggen.